Το προηγούμενο διάστημα σημαδεύτηκε από την πρωτοφανή κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής πολεμικής αντιπαράθεσης στη Μέση Ανατολή με αφετηρία την επίθεση του κράτους-τρομοκράτη του Ισραήλ και στη συνέχεια των ΗΠΑ στο Ιράν. Συνεχίζοντας τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού και έχοντας επιτεθεί σε άλλες τέσσερεις χώρες, το Ισραήλ αξιοποίησε γι’ αυτή την επίθεση την πολιτική και στρατιωτική στήριξη των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και συγκεκριμένων κυβερνήσεων της περιοχής, όπως η Ελλάδα, κυρίως μέσω της βάσης της Σούδας. Ταυτόχρονα, συνεχίζεται η πολεμική αντιπαράθεση στην Ουκρανία ανάμεσα στη Ρωσία και στο ΝΑΤΟ, ενώ και νέες εστίες στρατιωτικής έντασης προκύπτουν σε άλλα σημεία του πλανήτη. Αυτή η κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με πολεμικά μέσα προϋποθέτει και την όξυνση της επίθεσης στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα στο εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών, με βασικά χαρακτηριστικά την εκτίναξη των πολεμικών δαπανών, τη μείωση των λεγόμενων κοινωνικών δαπανών, τη σταδιακή μετατροπή της οικονομίας σε οικονομία πολέμου και το χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων, με πιο χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα στη χώρα μας το νομοσχέδιο για τις 13 ώρες εργασίας.
Όπως σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, και στην πρόσφατη σύγκρουση ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν, οι αιτίες βρίσκονται πολύ μακριά από τα αξιοποιούμενα προσχήματα. Αξίζει να σταθούμε λίγο στα προσχήματα που αξιοποίησε η ισραηλινή πλευρά, τα οποία μαζικά αναπαράγονται και στη χώρα μας –όπως και σε όλες τις χώρες της ΕΕ και στις ΗΠΑ– και να τα συγκρίνουμε με το πραγματικό επίδικο. Καταρχάς, το περιβόητο «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» έχει ξεχειλώσει τόσο πολύ πια ώστε να περιλαμβάνει και επιθέσεις σε άλλες χώρες καθώς και ανοιχτά ομολογούμενες δολοφονίες κρατικών αξιωματούχων και επιστημόνων τους. Επίσης, το Ισραήλ, το οποίο φέρεται να διαθέτει 90 πυρηνικές κεφαλές και δεν έχει υπογράψει καν τη Συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, επικαλέστηκε για την επίθεσή του –όπως κάνει από τη δεκαετία του 1990– το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, το οποίο δεν αποτελεί –τουλάχιστον ακόμα– πυρηνική δύναμη και έχει υπογράψει και τη Συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, χωρίς αυτό φυσικά να αποτελεί ουσιαστική δέσμευση ούτε για το Ιράν, ούτε για κανένα άλλο καπιταλιστικό κράτος. Τέλος, το Ισραήλ –που με ομολογία Νετανιάχου αξιοποιεί τζιχαντιστές στη Γάζα εναντίον της Χαμάς, το Ισραήλ που συνέβαλε στην επικράτηση των τζιχαντιστών στη Συρία, το Ισραήλ που έχει αναπτύξει έντονες σχέσεις με το όχι και τόσο …κοσμικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας– κατηγορεί υποκριτικά το Ιράν για θεοκρατικό αυταρχικό καθεστώς.
Είναι φανερό ότι τόσο αυτά τα προσχήματα, όπως φυσικά και τα προσχήματα που αξιοποιεί η άλλη πλευρά, δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές αιτίες της αντιπαράθεσης. Αυτές βρίσκονται στο κουβάρι των αντιθέσεων και επιδιώξεων των αστικών τάξεων της περιοχής, οι οποίες διαπλέκονται άμεσα και συνήθως επικαθορίζονται από την αντιπαράθεση για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα. Σε αυτό το έδαφος οικοδομούνται οι πάντα εύθραυστες διακρατικές συμμαχίες στην περιοχή και συγκροτούνται τα εκάστοτε «στρατόπεδα», ενώ αυτό είναι και το υπόβαθρο των ενδοαστικών αντιθέσεων σε μια σειρά χώρες, με πιο χαρακτηριστικές αυτές στις ΗΠΑ.
Αναφορικά με τον τρόπο διαπλοκής των επιδιώξεων μιας σειράς αστικών τάξεων και ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, αξίζει να αναφέρουμε τις αντιθέσεις που πυροδοτεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στο στηριζόμενο από την Κίνα, το Πακιστάν, το Ιράν και μια σειρά άλλες χώρες εμπορικό δρόμο «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» (BRI) και τον «Οικονομικό Διάδρομο Ινδίας - Μέσης Ανατολής - Ευρώπης (IMEC)» που στηρίζεται από Ινδία, Σαουδική Αραβία, Ισραήλ, ΗΑΕ και βασικά ευρωπαϊκά κράτη. Ταυτόχρονα, το Ιράν διαθέτει τεράστια αποθέματα αργού πετρελαίου και φυσικού αερίου, ενώ έχει αναπτύξει πολύ στενές σχέσεις με την Κίνα. Επιπλέον αντιθέσεις και εξελίξεις πυροδοτούνται στην περιοχή από τους σχεδιασμούς των εμπορικών δρόμων «Διεθνούς Διαδρόμου Μεταφορών Βορρά - Νότου» (INSTC), το λεγόμενο Διάδρομο του Ζανγκεζούρ και το Διάδρομο Αράς, με πιο πρόσφατες την «απόπειρα πραξικοπήματος» στην Αρμενία και την κρίση στις σχέσεις Ρωσίας - Αζερμπαϊτζάν. Σε αυτό το περιβάλλον των ανταγωνισμών, το Ισραήλ προωθεί τα τελευταία χρόνια τις λεγόμενες «Συμφωνίες του Αβραάμ» με μια σειρά αραβικές χώρες (με τη στήριξη και μεσολάβηση των ΗΠΑ), ενώ το Ιράν αντιτάσσει τη «Μουσουλμανική Ένωση Διαλόγου Δυτικής Ασίας» για τη στήριξη των επιδιώξεων της δικής του αστικής τάξης.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η γενοκτονία των Παλαιστινίων από το Ισραηλινό κράτος, με καθημερινές εκατόμβες νεκρών. Τις ώρες που γράφονταν αυτές οι γραμμές εκκρεμούσε η απάντηση της Χαμάς και των υπόλοιπων παλαιστινιακών οργανώσεων στην «πρόταση»-τελεσίγραφο των ΗΠΑ και Ισραήλ για δίμηνη εκεχειρία. Όσον αφορά το χαρακτήρα αυτής της «πρότασης», αξίζει να σημειωθεί ότι δεν περιλαμβάνει δέσμευση για τερματισμό του δολοφονικού πολέμου από το Ισραήλ ούτε φυσικά για αποχώρηση του ισραηλινού κατοχικού στρατού από τη Λωρίδα της Γάζας. Πρόκειται για ένα τελεσίγραφο που προσπαθεί εκβιαστικά να διαιωνίσει, μέσω διπλωματικών κινήσεων, τα στρατιωτικά δεδομένα που έχουν δημιουργήσει στην περιοχή η γενοκτονία των Παλαιστινίων και η επέκταση της ισραηλινής κατοχής. Ο χαρακτήρας αυτού του τελεσίγραφου αποτυπώνεται και στις απειλές Τραμπ και Ισραήλ, με αξιωματούχους του τελευταίου να δηλώνουν ότι εάν οι διαπραγματεύσεις για κατάπαυση του πυρός και ανταλλαγή αιχμαλώτων δεν προχωρήσουν σύντομα, τότε «θα κάνουμε στην πόλη της Γάζας και στα κεντρικά στρατόπεδα αυτό που κάναμε στη Ράφα. Όλα θα γίνουν σκόνη». Ο χαρακτήρας αυτού του τελεσίγραφου αποτυπώνεται και στο ότι όλοι οι υπουργοί του κυβερνώντος κόμματος Λικούντ του Μπ. Νετανιάχου και ο πρόεδρος του ισραηλινού κοινοβουλίου ζήτησαν με επιστολή τους προς τον Ισραηλινό πρωθυπουργό την προσάρτηση της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης μέχρι τα τέλη Ιούλη.
Η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό εκφράστηκε και στη μεγαλειώδη συναυλία του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη στο Καλλιμάρμαρο.
Στην Ουκρανία, τώρα, παράλληλα με τις πολεμικές συγκρούσεις, «τρέχουν» μία σειρά ιμπεριαλιστικά παζάρια. Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών περιλαμβάνουν την απόφαση της Ουάσινγκτον να διακόψει την αποστολή κρίσιμων όπλων και πυρομαχικών στο Κίεβο και την ΕΕ να δηλώνει ανοιχτά ότι θα αυξήσει την αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία.
Τα παραπάνω βρήκαν τρομακτική για τους λαούς έκφραση στις αποφάσεις της πρόσφατης πολεμικής Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Χάγη. Εκεί, οι ηγέτες των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ και οι επικεφαλής της ΕΕ, μαζί με τους εκπροσώπους των πολεμικών βιομηχανιών που συμμετείχαν την πρώτη μέρα στο Φόρουμ Αμυντικής Βιομηχανίας, αποφάσισαν τον υπερδιπλασιασμό των στρατιωτικών δαπανών στο 5% του ΑΕΠ των κρατών-μελών, ενώ αποφασίστηκε και η ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων από 6 κράτη του ΝΑΤΟ (Σουηδία, Βρετανία, Γαλλία, Νορβηγία, Δανία, Ισλανδία) στη βόρεια Φινλανδία, στο πλαίσιο των Προωθημένων Χερσαίων Δυνάμεων (FLF).
Μέσα σε αυτό το ψηφιδωτό, η ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί να προωθήσει τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης, συμμετέχοντας ανοιχτά στις συγκρούσεις στο πλευρό του άξονα ΗΠΑ - ΕΕ, στηρίζοντας τους στρατιωτικούς σκοπούς της Ουκρανίας και του Ισραήλ. Ιδιαίτερα όσον αφορά το τελευταίο, πέρα από την προκλητική υιοθέτηση όλων των προπαγανδιστικών επιχειρημάτων του Ισραήλ, η κυβέρνηση έμπλεξε ακόμα πιο βαθιά τη χώρα μας με την άμεση συμμετοχή της στην πρόσφατη αμερικανική επίθεση στο Ιράν, αφού, σύμφωνα με έγκυρα δημοσιεύματα, η πρόβα του αμερικανικού χτυπήματος στο Ιράν έγινε σε Κύπρο και Κρήτη. Ταυτόχρονα, η φρεγάτα «Ψαρά» συνεχίζει να πλέει στην Ερυθρά Θάλασσα, ως μέρος της ευρωενωσιακής επιχείρησης «Aspides», επιχειρώντας ενάντια στους Χούθι, με το βλέμμα στραμμένο στην ασφάλεια και τα συμφέροντα του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου που δραστηριοποιείται στην περιοχή. Επίσης, στα ανοιχτά του Λιβάνου βρίσκεται η φρεγάτα «Λήμνος», ενταγμένη στην επιχείρηση UNIFIL, ενώ στη Σαουδική Αραβία βρίσκεται συστοιχία κατευθυνόμενων βλημάτων «Ρatriot» και στελέχη της Πολεμικής Αεροπορίας (Ελληνική Δύναμη Σαουδικής Αραβίας - ΕΛΔΥΣΑ), προστατεύοντας ενεργειακές και άλλες υποδομές των μεγιστάνων της χώρας από επιθέσεις των Χούθι ή άλλων παραγόντων. Ταυτόχρονα, αναβίωσε το λεγόμενο «Σχήμα 3+1» με τη συμμετοχή Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και τη μεσολάβηση των ΗΠΑ, το οποίο είχε θεσμοθετηθεί το 2019 επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι η ελληνική κυβέρνηση, με την πολιτική στήριξη όλων των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, μετατρέπει τη χώρα μας σε θύτη άλλων λαών, αλλά και σε πιθανό στόχο αντιποίνων.
Η πολεμική προετοιμασία και εμπλοκή της χώρας μας, όπως και των άλλων καπιταλιστικών κρατών, δεν περιορίζεται στις στρατιωτικές επιχειρήσεις αλλά επεκτείνεται και στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι τόσο η Σύνοδος του ΝΑΤΟ όσο και οι ηγέτες των κρατών-μελών καλούν τους λαούς σε αναγκαίες θυσίες ενόψει της πολεμικής προετοιμασίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση έφερε μέσα στο καλοκαίρι ένα αντεργατικό νομοσχέδιο-τερατούργημα που έχει ουσιαστικά και τη στήριξη της αντιπολίτευσης η οποία τηρεί σιγή ιχθύος. Το νομοσχέδιο προβλέπει επέκταση της 13ωρης ημέρας και στην περίπτωση του ενός εργοδότη (ενώ μέχρι τώρα προβλέπονταν για δύο εργοδότες μόνο), τη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου με 10ωρη απασχόληση χωρίς προσαύξηση στην αμοιβή όλο το χρόνο, τη νομιμοποίηση μέσω της «ψηφιακής κάρτας» της «ευέλικτης προσέλευσης» μέχρι και 2 ώρες (που θα αξιοποιηθεί για την επέκταση της απλήρωτης εργασίας), την υπερωριακή απασχόληση ακόμα και στην εκ περιτροπής εργασία, την απαλλαγή της εργοδοσίας από προσαυξήσεις στις ασφαλιστικές εισφορές, την «ευελιξία» στις προσλήψεις και τις απολύσεις, το σπάσιμο της ετήσιας άδειας σε περισσότερα τμήματα από δύο, όπως ισχύει σήμερα, δίνοντας το ελεύθερο στην εργοδοσία να ξεμπερδεύει με 5ήμερα όποτε τη βολεύει και ανοίγοντας το δρόμο για κατάργηση της τουλάχιστον 10ήμερης θερινής άδειας.
Και αυτό το νομοσχέδιο, όπως και όλοι οι μέχρι τώρα νόμοι για τον εργάσιμο χρόνο που έφεραν οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, είναι «κομμένο και ραμμένο» σύμφωνα με την ευρωενωσιακή Οδηγία 88 του 2003 (2003/88/ΕΚ). Πρόκειται για τον «ακρογωνιαίο λίθο» της ΕΕ σε σχέση με το χρόνο εργασίας, που έχει δημιουργήσει ένα πολύπλοκο σύστημα ευέλικτης οργάνωσής του, διευκολύνοντας τους εργοδότες να απασχολούν τους εργαζομένους από λίγες ώρες τη μέρα έως και 78 ώρες τη βδομάδα, μέχρι και 12 μέρες συνεχούς εργασίας, προβλέποντας τη μεσολάβηση μόνο 11 ωρών ανάπαυσης.
Την τελευταία περίοδο ιδιαίτερα απασχόλησε την ειδησιογραφία και το λεγόμενο σκάνδαλο γύρω από τον ΟΠΕΚΕΠΕ με την άμεση εμπλοκή κυβερνητικών στελεχών αλλά και στελεχών άλλων αστικών κομμάτων. Όπως σε όλα τα αντίστοιχα «σκάνδαλα», η τακτική της κυβέρνησης και του αστικού κράτους ήταν απολύτως προβλέψιμη. Από τη μία αποκρύπτει τις πραγματικές αιτίες του σκανδάλου και από την άλλη επιδιώκει να αξιοποιήσει το ίδιο αυτό προϊόν της πολιτικής της για την περαιτέρω προώθηση της τελευταίας. Όσον αφορά τις αιτίες, αποκρύβεται συστηματικά ότι το «θερμοκήπιο» αυτής της σαπίλας είναι η Κοινή Αγροτική Πολιτική που έχει ως βασική επιδίωξη τη διασφάλιση για τις βιομηχανίες και τους εμπόρους χαμηλών τιμών στα γεωργικά-κτηνοτροφικά προϊόντα, οι οποίες φυσικά συνδυάζονται με υψηλές τιμές για τους καταναλωτές.
Συγκεκριμένα για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, το καθοριστικό σημείο της ΚΑΠ που τροφοδότησε το σκάνδαλο είναι η αποσύνδεση της επιδότησης από την παραγωγή και η ολοκληρωτική κυριαρχία των λεγόμενων «άμεσων» εισοδηματικών ενισχύσεων από το 2013. Εκείνη τη χρονιά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή άλλαξε τον ορισμό των βοσκοτοπικών εκτάσεων περιορίζοντας τες κατά 40% για την Ελλάδα λόγω της μεγάλης έκτασης των ξυλωδών εκτάσεων. Ο κίνδυνος σημαντικής περικοπής των αγροτικών επιδοτήσεων, που προέρχονται από χρήματα των λαών της ΕΕ και όχι της ΕΕ, επιχειρήθηκε να ξεπεραστεί με την υιοθέτηση, με την έγκριση της ΕΕ –το 2015 επί ΣΥΡΙΖΑ– της λεγόμενης «τεχνικής λύσης». Με βάση αυτήν, έγινε (εικονική) κατανομή δημόσιων - δημοτικών κυρίως βοσκοτοπικών εκτάσεων των Περιφερειών με πλεόνασμα βοσκότοπων (Ήπειρος, Δυτική Μακεδονία κ.ά.) σε κτηνοτρόφους που είχαν έδρα σε Περιφέρειες με έλλειμμα βοσκότοπων (Κρήτη, Θεσσαλία κ.ά.). Στο έδαφος αυτών των εικονικών παραχωρήσεων φούντωσαν οι προσωπικές δοσοληψίες.
Όλα τα παραπάνω ζητήματα, από τη συμμετοχή της Ελλάδας στους πολέμους μέχρι τα αντεργατικά νομοθετήματα και την ΚΑΠ, φέρουν τη «σφραγίδα» όλων των αστικών κυβερνήσεων. Κοινή μήτρα τους είναι η προσπάθεια ποικιλόμορφης κρατικής υποβοήθησης της κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου, η οποία κρύβεται πίσω και από τη λεγόμενη «συνέχεια του κράτους». Αυτή η «συνέχεια» επιδιώκονταν και με το δημοψήφισμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο αφιερώνονται πολλές αναλύσεις με αφορμή τη δεκαετή επέτειό του. Πρόκειται για ένα δημοψήφισμα που καλούσε το λαό να επιλέξει ανάμεσα σε δύο αντιλαϊκά μνημόνια, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αποσπάσει τη λαϊκή συναίνεση σε αυτά. Η συνέχεια του δημοψηφίσματος είναι γνωστή, με έναν ορυμαγδό αντιλαϊκών νόμων, εντός κι εκτός του πλαισίου του 3ου Μνημονίου που ψήφισαν όλα τα αστικά κόμματα μαζί, να πέφτουν στις πλάτες του λαού. Πέρα, όμως, από αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα που ψήφισε και η κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερη σημασία έχει και ο ρόλος της αξιοποίησης αυτού του κόμματος, όπως και γενικότερα της σοσιαλδημοκρατίας, για να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» στις δύσκολες για το σύστημα περιόδους. Αναφορικά με αυτό, θα παραθέσουμε απλώς την τοποθέτηση του τότε υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Τζακ Λιού: «Αν χαρτογραφήσει κάνεις την ιδεολογική ή πολιτική εγγύτητα, πιθανότατα θα δει μεγαλύτερη ταύτιση ανάμεσα σε κάποιον σαν εμένα και ηγέτες όπως ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς ή ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης. Όμως αν το ερώτημα είναι ποιος μπορούσε να διαχειριστεί εκείνη την κρίσιμη στιγμή και να δημιουργήσει το χώρο για να έρθει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και να πράξει όσα πράττει σήμερα, τότε δεν νομίζω ότι ο Τσίπρας έχει λάβει την αναγνώριση που του αναλογεί».
Η στάση συνέπειας του ΚΚΕ απέναντι στο λαό εκείνη την περίοδο αποτέλεσε πολύτιμη παρακαταθήκη για το εργατικό-λαϊκό κίνημα και για την άντληση συμπερασμάτων στην πορεία από τον ελληνικό λαό. Συνέχειά της αποτελεί η προσπάθεια του ΚΚΕ οργάνωσης των αντιστάσεων απέναντι στη στρατηγική του κεφαλαίου αλλά και η διεύρυνση της πρωτοπορίας που παλεύει με προοπτική την ανατροπή της οικονομίας και της εξουσίας του κεφαλαίου και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας.
Όσον αφορά τα περιεχόμενα αυτού του τεύχους, καταρχάς περιλαμβάνεται η Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ «Για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και τα ζητήματα της ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης».
Στην ενότητα Ιδεολογία - Πολιτική:
- Το άρθρο με τίτλο «Η Ελλάδα και η Τουρκία στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και η πορεία των διμερών σχέσεων» χαρτογραφεί τις σχέσεις των δυο αστικών κρατών στο ευρύτερο πλαίσιο των διεθνών εξελίξεων. Για να το κάνει αυτό, αναλύει τον τρόπο με τον οποίο αυτή η σχέση επηρεάζεται από τις επιδιώξεις του ΝΑΤΟ στην περιοχή.
- Το άρθρο με τίτλο «Μία κριτική στη Σχολή της Φρανκφούρτης» παρουσιάζει την ιστορία και τις βασικές θέσεις του συγκεκριμένου θεωρητικού ρεύματος αναδεικνύοντας τον ανοιχτά αντιμαρξιστικό και αντιλενινιστικό χαρακτήρα του.
- Το άρθρο με τίτλο «Ζητήματα για την επιστημονική έρευνα σε καιρό ιμπεριαλιστικού πολέμου» παρουσιάζει τις προσαρμογές που γίνονται στην επιστήμη και τη δράση των επιστημόνων έτσι ώστε να υπηρετούν τις πολεμικές επιδιώξεις των αστικών τάξεων. Ταυτόχρονα, αναδεικνύεται, μέσα και από την αντιπαράθεση σχετικών ιστορικών παραδειγμάτων, η ευθύνη των επιστημόνων και ερευνητών να παλέψουν για την απεμπλοκή της έρευνας και των ιδρυμάτων τους από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και να σταθούν μαχητικά στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Στην ενότητα Περιβάλλον:
- Το άρθρο με τίτλο «Δασοπροστασία και πολεμική προετοιμασία» παρουσιάζει τον τρόπο με το οποίο η πολιτική της ΕΕ για τα δάση και οι αντίστοιχες κυβερνητικές πολιτικές προστατεύουν και εντείνουν την εμπορευματοποίηση της γης, συμβάλλοντας καθοριστικά στην όξυνση του προβλήματος των πυρκαγιών.
Στην ενότητα Υγεία - Πρόνοια:
- Το άρθρο με τίτλο «Χώροι Αναπηρίας και Ειδικής Αγωγής: Φυτώρια αντιδραστικών ιδεών με μανδύα προοδευτισμού» αναλύει τον τρόπο με τον οποίο αξιοποιούνται από το σύστημα τα εύηχα ιδεολογήματα περί «συμπερίληψης», «ενσωμάτωσης», «μη διάκρισης», «αυτοσυνηγορίας» και «υποστηριζόμενης λήψης αποφάσεων» των ΑμεΑ.
Τέλος, στο τεύχος αυτό περιλαμβάνονται τα κομματικά ντοκουμέντα από 6.5.2025 μέχρι 5.7.2025.
Πηγή: www.komep.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου