Διάλογος με έναν τρελό (Από redship)

Πηγή εικόνας: www.efsyn.gr

Το κείμενο είναι γροθιά στο στομάχι της υπερώριμης ελληνικής κοινωνίας και των αντιστοίχων, των άλλων ευρωπαϊκών και ευρωενωσιακών χωρών!!!

«Συζήτηση με έναν τρελό.
Κάθομαι στο γραφείο με ανοιχτό τον υπολογιστή και μπαίνει ένας τρόφιμος για να μου ζητήσει τα φάρμακα του, που είχε ξεχάσει πως τα ήπιε. Περνάει η εικόνα του νεκρού παιδιού στην παραλία και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
- Τί είναι αυτό;
- Ενα παιδί.
- Γιατί δεν το σηκώνουν; Θα πνιγεί!
- Εχει πνιγεί. 
- Η μαμά του πού είναι;
- Δεν ξέρω.
- Να την βάλουν φυλακή. Δεν πρόσεξε το παιδί.
- Δε φταίει η μαμά του. Το έβαλε σε μια βάρκα για να το σώσει από τον πόλεμο, αλλά για αυτές τις βάρκες δεν υπάρχει λιμάνι.
- Γιατί δεν υπάρχει λιμάνι;
- Γιατί οι χώρες που δεν έχουν πόλεμο δεν τους θέλουν!
- Πρόσφυγες είναι δηλαδή;
- Πρόσφυγες.
- Ακουσε Μάρα μου…
- Δε με λένε Μαρία, βρε Γιάννη!
- Δεν έχει σημασία. Τυχαίο είναι το όνομα σου. Τυχαίο και που δε ζεις τον πόλεμο.
- Αυτοί που δε θέλουν τους πρόσφυγες είναι καταραμένοι. 
- Δεν πρόκειται να αλλάξουν.
- Η γη δεν ανήκει σε κανέναν. Οι άνθρωποι δεν έδωσαν γη σε αυτό το παιδί για να περπατήσει αλλά η γη του έδωσε μια γωνιά για να πεθάνει. Το χώμα δεν κάνει διακρίσεις. Τους δέχεται όλους. Ασπρους, μαύρους, κίτρινους …όλους.
- Πιστεύεις ότι ξεκουράστηκε;
- Φυσικά. Κοιμάται μπρούμυτα για να μην βλέπει τους ανθρώπους.
- Πήγαινε στο κρεβάτι σου να ξαπλώσεις. Είναι μεσημέρι.
- Μη με διώχνεις όταν συζητάμε!
- Δεν αντέχω να συζητάω άλλο!
- Αν δεν αντέχεις, να πας στον πρωθυπουργό και να του πεις ότι τους θέλουμε τους πρόσφυγες. Να τους φέρουν εδώ. Εχουμε χώρο! Εγώ θα ξαπλώσω κοντά στον τοίχο και χωράει να κοιμηθεί και άλλος ένας στο κρεβάτι μου. Και το φαϊ πολύ είναι! Φτάνει για όλους! Ετσι να του πεις. Τα παιδιά δεν κάνει να πεθαίνουν. Θα του το πεις;
- Δε μπορώ να του το πω, αλλά θα το πω σε πολλούς ανθρώπους σε λίγο.
- Θα πας σε πλατεία να βγάλεις λόγο;
- Κάπως έτσι!
- Να τους πεις να τα αγαπάνε τα παιδιά!
- Θα τους το πω.
- Και να μου φέρεις τα φάρμακά μου!

Συζήτηση με έναν τρελό.
Είναι στο κρεβάτι του και κλαίει. Δε ζητάει πια τα φάρμακά του. Εχει μαζευτεί κοντά κοντά στον τοίχο και μονολογεί… Τί ένας της είπα; Αν μαζευτώ πιο πολύ, και δυο χωράνε.»

Πηγή: redship.wordpress.com