Εφηβεία - "Adolescence"

Η αφίσα της σειράς

Συγκλονιστική η μίνι-σειρά των τεσσάρων ωριαίων επεισοδίων-μονοπλάνων(!), με υποδειγματικές ερμηνείες σε βαθμό που αναγκάστηκα να σταματήσω μετά το δεύτερο επεισόδιο γιατί ήταν τόσο χειμαρρώδης η ροή που πιάστηκε η ψυχή μου. 

Το στόρι είναι ήδη γνωστό, και σε όσους δεν είναι δεν θα κάνω σπόιλερ, αλλά σε γενικές γραμμές, μέσα από το τραγικό γεγονός ενός φόνου και τον αποτροπιασμό που προκαλεί, η σειρά επιχειρεί να θίξει θέματα όπως της εκπαίδευσης, δικαιοσύνης, της συνοχής της ανεπανόρθωτα τραυματισμένης οικογένειας, της οικογένειας ως πρωταρχικό κοινωνικό κύτταρο, της ντοστογιεφσκικής συντριβής του ενόχου και της μεταμέλειας. 

Η σειρά είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Ο προβληματισμός όμως, κατά τη γνώμη μου, δεν φτάνει σε βάθος. Φανταστείτε, για παράδειγμα, να την είχε σκηνοθετήσει ο Κεν Λόουτς. 

Ο Λόουτς του “Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ” ή του “Η τελευταία παμπ/The Old Oak”. 

Δεν θα άφηνε τίποτα όρθιο. 

Πως γίνεται, διαολε, να αναφέρεσαι στον άντρου τέιτ - που θαυμάζουν οι πιτσιρικάδες - και την “τοξική αρρενωπότητα” δίχως να λες κουβέντα για εκμετάλλευση, δίχως μια λέξη για τις τυραννισμένες ψυχές των γυναικών που ξεσπιτώνονται από βομβαρδισμένες πατρίδες για να βρουν καλύτερη μοίρα καταλήγοντας στο πεζοδρόμιο και τα μπουρδέλα της well-off ευρωπαϊκής “μεσαίας τάξης”;

Πως γίνεται να δείχνεις μια σχετικά ευκατάστατη εργατική αγγλική οικογένεια (αυτοαπασχολούμενος ο πατέρας υδραυλικός, η μητέρα νοικοκυρά, ιδιόκτητο σπίτι σε καλή γειτονιά, δεν φαίνεται να έχουν χρέη κλπ κλπ) και να μη λες κουβέντα για την αλλοτρίωση που είναι πανταχού παρούσα σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής σε μια κοινωνία στρωματοποιημένη σε κοινωνικές τάξεις; 

Η εκπαίδευση, το σχολείο - κανονική ζούγκλα με ένα σωρό κακομαθημένα; κωλόπαιδα, μπούλινγκ σε σταθερή βάση, ινστα, φέισμπουκ και τικ-τοκ, βιντεογκέιμς, καθηγητές που αδιαφορούν, τα μαθήματα διεξάγονται με βίντεο•όμως: η σχολική στολή παραμένει ως αιώνιο σύμβολο της βρετανικότητας. Κάτι σαν τις δικές μας πανταχού παρούσες χριστο-παναγίες στις σχολικές αίθουσες.

Και πουθενά δε γίνεται λόγος για την πλήρη ρήξη του ιερού δεσμού του εκπαιδευτή με τον μαθητή, την απόλυτη αποξένωση του εκπαιδευτικού αγαθού απ' αυτόν που το παράγει κι από εκείνους που καλούνται να το χρησιμοποιήσουν. 

Τα πάντα κινούνται μέσα σε ένα κοινωνικό σύστημα το οποίο παραμένει στο παρασκήνιο και απυρόβλητο.

Δεν είμαι κοινωνιολόγος, ούτε εκπαιδευτικός (πέρα από τον εκπαιδευτικό ρόλο που είμαι επιφορτισμένος στα πλαίσια της φύσης της δουλειάς μου). Δεν μπορώ, φυσικά, να επικαλεστώ ιδία γνώση της κατάστασης στους τόπους εκπαίδευσης αλλά μπορώ να υποψιαστώ τουλάχιστον ότι παρόμοιες καταστάσεις (εφηβική ή παιδική βία, κατάρρευση του εκπαιδευτικού συστήματος) είναι η σκληρή πραγματικότητα.

Η σειρά, όσο συγκλονιστική, όσο τεχνικά άρτια, όσο εξαιρετικές κι αν είναι οι ερμηνείες, δεν θίγει σε βάθος αυτό που καλείται να εξετάσει - η εφηβεία δεν (μπορεί να) είναι μόνο ορμόνες, δεν είναι μόνο ψάξιμο, δεν είναι ούτε αγγελική αθωότητα που ξαφνικά μετουσιώνεται σε φονική σατανικότητα.

Πηγή: Walter Benjamin & για την αντιγραφή Τζένη Χασιώτη