Στην ουσία, η αστική διαχείριση προσπαθεί μάταια να αντιμετωπίσει τις εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος που διογκώνονται. Το φάρμακο για το ένα πρόβλημα του «μεγάλου ασθενούς» μετατρέπεται σε δηλητήριο για το άλλο.
Το «φάρμακο» της αύξησης των μισθών για να τονωθεί η λαϊκή κατανάλωση υπονομεύει την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης για να συγκρατηθεί η τάση πτώσης του ποσοστού του καπιταλιστικού κέρδους. Αντίστροφα, η συρρίκνωση των μισθών υπονομεύει την πώληση του συνόλου των εμπορευμάτων με ικανοποιητικό κέρδος, για να πραγματοποιηθεί η υπεραξία.
Δηλαδή, αν αυξηθούν οι μισθοί θα υπάρχει μεγαλύτερη κατανάλωση προιόντων, που λογικά θα έπρεπε να ωφελήσει τις μεγάλες παραγωγικές επιχειρήσεις, αυτό όμως δεν ισχύει γιατί θα μειωθεί ο βαθμός εκμετάλευσης της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, από το κεφάλαιο. Εδώ φαίνεται η μεγάλη αντίφαση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Καμιά πρόταση αστικής διαχείρισης, κεϊνσιανή ή νεοφιλελεύθερη, δεν μπορεί να ματαιώσει, να ακυρώσει τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής παραγωγής, την αναρχία και την ανισομετρία της, την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην ατομική, καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.
Η λειτουργία της παραγωγής με σκοπό και κίνητρο την αύξηση του κεφαλαίου και του κέρδους του οδηγεί περιοδικά στην υπερσυσσώρευση κερδών και κεφαλαίων που δεν μπορούν πλέον να επενδυθούν διασφαλίζοντας ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους.
Η εκδήλωση της κρίσης οδηγεί σε απαξίωση, καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου και δίνει προσωρινά νέα ώθηση στο σύστημα να ξαναρχίσει δυναμικά τη συσσώρευση. Από αυτόν το φαύλο κύκλο της περιοδικής εκδήλωσης της κρίσης δεν μπορεί να απαλλαγεί η καπιταλιστική οικονομία.
Οι αστικές διαχειριστικές προτάσεις, όπως αυτές του κεϊνσιανισμού και γενικότερα της λεγόμενης «αντικυκλικής οικονομικής πολιτικής», μπορούν μόνο να μεταθέσουν το χρόνο εκδήλωσης και να παρέμβουν στο βάθος της κρίσης, να παρέμβουν προσωρινά στο βαθμό απαξίωσης του κεφαλαίου.
Η κατεύθυνση να μη διογκωθεί υπερβολικά η ανεργία, να μην καταρρεύσει ένα βασικό επίπεδο κατανάλωσης των μαζών, δεν αποτελεί προοδευτική πρόταση για τη διασφάλιση της «δίκαιης κατανομής του πλούτου», όπως ισχυρίζονται πολλοί σοσιαλδημοκράτες, αλλά αναγκαίο όρο για τη διασφάλιση και ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για διαφορετικό τρόπο σφαγής της εργατικής τάξης, του λαού, για να διαμορφωθούν κίνητρα και δυνατότητες για νέες, μεγάλες κερδοφόρες καπιταλιστικές επενδύσεις, στο όνομα της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής.
Η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, η μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση φορτώνει ξανά με διαφορετικό τρόπο τα βάρη στις πλάτες του λαού. Ο λαός καλείται να αποπληρώσει τα νέα δάνεια και να σηκώσει τα βάρη των ζημιογόνων ιδιωτικών επιχειρήσεων στην περίπτωση προσωρινής ή μερικής κρατικοποίησής τους.
Στο όνομα της «προστασίας της απασχόλησης», προωθείται η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, η επιβολή φθηνότερης εργατικής δύναμης με τη μετατροπή των συμβάσεων, τη μείωση των αποδοχών, την παραπέρα ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, για να συγκρατηθεί η πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το πρόγραμμα SURE που επιδοτεί με χρήματα των εργαζόμενων την επέκταση της υποαπασχόλησης, τη μερική απασχόληση, τη μείωση των μισθών κι εμφανίζει αυτήν την πολιτική ως «σχέδιο σωτηρίας των θέσεων εργασίας».
Η ιστορική πείρα διέψευσε τις διακηρύξεις, τις προβλέψεις του Κέινς κι επιβεβαίωσε ότι η αύξηση του μεγέθους και της κερδοφορίας του κεφαλαίου όχι μόνο δε συμβαδίζει, αλλά αποτελεί το μεγάλο εμπόδιο για την ευημερία της εργατικής τάξης, του λαού, σύμφωνα με τις υπάρχουσες τεχνολογικές και παραγωγικές δυνατότητες.
Να φωτίσουμε πάνω απ’ όλα ότι υπάρχει άλλος δρόμος, ότι δεν είναι μοιραίο να αυξάνει καθημερινά η απόσταση, η ψαλίδα ανάμεσα στις σύγχρονες τεχνολογικές κι επιστημονικές δυνατότητες, για τη διασφάλιση της κοινωνικής ευημερίας και στη σημερινή κατάσταση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης, της ανασφάλειας που βιώνουν οι μισθωτοί, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι. Να φωτίσουμε ότι ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα τον 21ο αιώνα.
Πηγή: Δημήτρης Καραφέρης | ΚΟΜΕΠ, 4-5/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου